Zowel in Sorrento, Capri en Amalfi claimt men de uitvinding van deze alcoholische verfrissende lekkernij. En het klopt dat de drank in deze regio al lang en breed gedronken werd voordat de naam ‘limoncello’ rond 1900 door Maria Antonia Faraca geregistreerd werd: een eigenaresse van een citroentuin. Het familierecept werd overgedragen aan haar kleinzoon die ‘liquore al limone’ als specialiteit op de kaart van zijn restaurant zette. Zijn zoon, Massimo Canale, registreerde in 1988 de naam van het gele drankje.

Amalfi houdt vol dat limoncello al veel langer bestond voordat Maria Antonia Faraca het begin 1900 claimde uitgevonden te hebben. Volgens de Amalfische dorpelingen gebruikten vissers het likeurtje namelijk ’s ochtends als opwarmertje. Wat de waarheid is, weet eigenlijk niemand. Maar gezien het simpele recept is het vrij logisch dat deze likeur op meerdere plaatsen gebrouwen werd. Je hebt er alleen alcohol, citroen, suiker en water voor nodig. Of het nu dus uit Sorrento, Capri of Amalfi komt. Of dat Maria het bedacht heeft: het is tot op de dag van vandaag wel zo dat de échte limoncello gemaakt wordt van citroenen afkomstig uit de Napolitaanse golf. Alleen de varianten met Sorrento-citroenen hebben de beschermde naam ‘Liquore di Limone di Sorrento P.G.I.’ waarbij laatstgenoemde afkorting staat voor Protected Geographical Indicator.

Wist je trouwens dat limoncello tot zo’n 20 jaar geleden nog op kamertemperatuur geserveerd werd? Pas toen kwam iemand op het geniale idee de likeur ijskoud te serveren. Zo was de alcoholsmaak minder heftig en extra heerlijk om te drinken op warme dagen.

Zelf Limoncello maken kan dus. Alleen wil je het echt met de officiele voorgeschreven hoeveelheid alcohol maken, dan moet je de citroenschillen kweken op een destillaat met een alcoholpercentage van 95%. Helaas is dat in Nederland verboden.(bron: Italieinbedrijf.nl)