Normaal gesproken zou ik dat hier nooit toegeven natuurlijk, ik die iets uit blik in mijn keuken verwarmt, maar omdat de buurvrouw van mijn moeder binnenkort misschien zelf ook échte goulash gaat maken, strijk ik een keer over mijn hart. Ik wil jullie het verhaal over de ontstaanswijze van deze heerlijk machtige soep natuurlijk niet onthouden.

Goulash (in het Hongaars ook wel Gulyás) betekent veehoeder. En dat is –zodra je de ontstaanswijze kent- geen vreemde naam. Deze gulyás dreven het vee altijd bij een. Zodra ze merkten dat er zwakkere dieren tussenzaten, warden deze per direct geslacht. Er waren in die tijd nog lang geen vriezers om het vlees goed te bewaren dus ze verzonnen een drogingstechniek zodat ze het vlees op een later tijdstip makkelijk in stoofpotten en soep konden verwerken.

Volgens het boek The Cuisine of Hungary vindt deze goulash zijn ontstaan al in de negende eeuw. De veehoeders sneden hun vlees (koeien, lam, schaap) in stukjes en kookten het samen met heel wat ui in een gietijzeren ketel (bogracs) totdat al het vocht verdampt was. Da twat overbleef werd vervolgens in de zon te drogen gelegd en bewaard in een schapenmaag.

Wanneer de veehoeders honger hadden, namen ze wat van het gedroogde vlees-uienmengsel, voegden er water en paprika aan toe en verhitten het opnieuw: de goulash soep (soep van de veehoeders) was geboren. Hoe meer ingewanden van het geslachtte dier ze gebruikten, hoe beter de soep.

Vandaag de dag bestaan veel variaties goulashsoep, maar de meeste varianten bestaan uit een combinatie van vlees, paprika, tomaat, knoflook en pepers. Voor wie nu denkt: je ziet de aardappels over het hoofd. Pas in de jaren 30 voegde ene Mariska Vizvary aardappelen aan de stoofsoep toe om de goulash wat extra body te geven.