Het is dus niet te zeggen welk volk de pannenkoek bedacht heeft. Vanwege de simpele samenstelling en makkelijke bakwijze is de pannenkoek namelijk op zowat elk werelddeel afzonderlijk uitgevonden. Ver voordat er überhaupt wereldreizigers bestonden. Zo noemden de Romeinen het Alita Docia, wat ‘wat zoetigs’ betekent. Maar kenden de oude Grieken het al als ‘tēganitēs’.

Het klopt dan ook niet dat de Nederlanders de pannenkoeken mee naar Amerika namen. De indianen hadden namelijk al decennia lang hun ‘Nikehick’. En zo kunnen we nog wel even doorgaan: in Afrika noemen ze het soms ‘injera’, in Indonesië ‘serabi’, Japanners noemen het ‘okonomiyaki’, in Maleisie heet het ‘lempeng’ en de Nepalezen kennen de ‘chataamari’. In India kennen ze zo’n beetje per regio een andere pannenkoekvariant (Noord India: ‘Cheela’, Zuid-India: ‘dosa’, ‘appam’, ‘neer dosa’ en ‘uttapam’)

Als we dan kijken naar Europa kennen ze in Oostenrijk de ‘palatschinke’ en in sommige oostbloklanden zoals Tsjechie de ‘palačinka’. Voor ons meer bekend zijn natuurlijk de Franse, superdunne crêpes en natuurlijk onze eigen met stroop overgoten of poedersuiker bestrooide pannenkoeken.

Het leuke hieraan is vooral dat alle landen hun eigen pannenkoek-eetgewoonte hebben. Amerikanen eten hun pancakes als ontbijt, terwijl het in Australië vooral een nagerecht is. In Nederland zie het vaak als lunch of avondeten en in Duitsland snijden ze hun ‘pfannkuchen’ zelfs wel eens in repen om bij de soep op te eten.